اگر شما نیز جزو آن دسته از افرادی هستید که پس از مراجعه به دندانپزشک یا ارتودنتیست طبق تشخیص باید از درمان و خدمات ارتودنسی استفاده کنید، ممکن است موضوعاتی درباره ارتودنسی در بزرگسالی یا چگونگی انجام و مراحل این درمان در ذهنتان شکل بگیرد. البته معمولا دندانپزشک یا ارتودنتیست در جلسات مشاوره پیش از درمان، به تفصیل روند درمان و مراقبت‌های لازم در طول درمان را برای شما شرح می‌دهند اما شاید بد نباشد پیش از شروع، نکات زیر را مطالعه کنید تا جواب برخی پرسش‌های خود را دریافت کنید.
در تشخیص نیاز یک فرد به درمان ارتودنسی، سن به هیچ عنوان عامل تعیین‌کننده‌ای نیست. به این معنی که تمامی بزرگسالانی که دارای سلامت جسمانی کلی باشند و لثه‌ها و ساختار استخوان سالمی برای حمایت از دندان‌ها داشته باشند، گزینه مناسبی برای انجام ارتودنسی در نظر گرفته می‌شوند. حدود 25% از مراجعه‌کنندگان به دندانپزشک و بیمارانی که درمان ارتودنسی را آغاز می‌کنند را بزرگسالان تشکیل می‌دهند و این تعداد مرتبا در حال افزایش است. امروزه تعداد بزرگسالانی که سلامت دندانی و به تبع سلامت فیزیکی و جسمانی خود را بازیافته و بهتر می‌کنند رو به افزایش است زیرا تمام افراد لیاقت داشتن یک لبخند زیبا را دارند.
دانش و ابزار و تجهیزات ارتودنسی تغییرات و پیشرفت چشمگیری داشته اما با این وجود معمولا استفاده از براکت‌ها روی دندان باعث حساس شدن دندان‌ها شده و کمی احساس ناخوشی به همراه خواهد داشت اما این روند دردناک نیست. این احساس ناخوشی و درد خفیف را می‌توان در ابتدای درمان و با استفاده از داروهای مسکن رایج درمان کرد. امروزه براکت‌ها بسیار پیشرفت کرده و از تکنولوژی‌های مدرن برای کاهش درد بهره گرفته شده و راحت‌تر از قبل هستند.
اغلب ارتودنتیست برای کاهش احاساس ناراحتی و نیز تقلیل مدت زمان درمان، از براکت‌های سازگار زیستی و تکنیک‌های پیشرفته مانند استفاده از نیروی نور و نیز مواد ارتودنسی با بهترین و بالاترین کیفیت استفاده می‌کند.
درمان ارتودنسی شامل دو فاز می‌باشد. فاز اول موسوم به ارتودنسی پیشگیری معمولا وقتی کودک هنوز دندان‌های شیری را در دهان دارد آغاز می‌شود. این مرحله معمولا در سن 7 تا 9 سالگی انجام می‌شود. هدف از انجام ارتودنسی فاز اول جلوگیری از بروز مشکلات شدید ارتودنسی است. این مشکلات شامل ناهنجاری‌های استخوانی و ساختاری، عدم تراز شدن دندان‌های بالا و پایین روی یکدیگر و بروز ازدحام دندانی شدید می‌شود. درمان ارتودنسی فاز یک از این مزیت بهره‌مند است که از لحظه رشد اولیه دندان و ریشه حضور داشته و بنابراین می‌تواند مشکلات ارتودنسی پیچیده را به مراتب ساده‌تر تبدیل کند. بدین ترتیب نیاز به انجام عمل جراحی برای هر چه بهتر انجام شدن ارتودنسی وجود ندارد. اغلب بیمارانی که درمان فاز یک را دریافت می‌کنند برای رسیدن به نتیجه ایده‌آل نیاز به دنبال کردن درمان‌های فاز دوم ارتودنسی نیز دارند.
درمان فاز دوم معمولا چندین سال بعد از فاز یک و زمانی که دندان‌های دائمی رشد کردند، انجام می‌شود. معمولا این درمان در سن 12 یا 13 سالگی آغاز می‌شود. هدف فاز دوم ارتودنسی دستیابی به دندان‌های ایده‌ال و مرتب و منظم است.
معمولا همیشه اینطور نیست که تمام کودکان نیاز به درمان ارتودنسی فاز یک داشته باشند و تنها کودکانی که دارای مشکلات خاصی نظیر قرار نگرفتن دندان‌ها روی یکدیگر و ازدحام بیش از حد دندان‌ها در فک هستند نیاز به درمان فاز یک دارند. تشخیص این امر معمولا با دندانپزشک یا با ارتودنتیست است و نتیجه معمولا در اولین جلسه پس از درمان و ارزیابی مشخص می‌شود. دیگر کودکان می‌توانند تا زمانی که همه یا اکثر دندان‌های آن‌ها دندان دائمی باشد. با این وجود مراجعه به دندانپزشک در سن هفت سالگی جهت انجام ارزیابی کلی وضعیت دهان، دندان‌ها و فک کودک بسیار حائز اهمیت است.
معمولا براکت‌ها و سیم باید حدود 6 تا 30 ماه روی دندان‌ها قرار داشته باشد البته در موارد نادری این مدت زمان ممکن است کمی بیشتر بشود. مدت زمان درمان ارتودنسی اغلب پیرو عواملی از جمله وضعیت ساختمان دندان، شدت مشکلات، همکاری بیمار و مقداری که باید دندان حرکت داده شود، می‌باشد.
با موارد ازدحام دندانی در فک به چندین شیوه برخورد می‌شود. کشیدن دندان یکی از شیوه‌هایی است که در طی آن برای مرتب کردن دندان‌ها در دهان، ارتودنتیست تشخیص می‌دهد که باید یک یا چند دندان کشیده شود.
این مقاله توسط واحد محتوای سایت ایرانگان تولید شده و هرگونه کپی‌برداری از آن با ذکر منبع بلامانع است.
در مجله ایرانگان از مطالب علمی، آموزشی و تحقیقاتی بهرمند شوید و در سایت نیازمندی‌های ایرانگان همواره می‌توانید متخصصان مورد نیاز خود را در مشاغل مختلف آموزشی، خدماتی، پزشکی و صنعتی بیابید.
© تمامی حقوق برای بیتستان محفوظ است
